Sierpówka

                                    Sierpówka ( Streptopelia decaocto )  

   Ten niewielki popielatobrązowy gołąbek z czarnym półksiężycem na karku pojawił się w Polsce zaledwie pięćdziesiąt lat temu. W latach trzydziestych nastąpiła jego gwałtowna ekspansja z Półwyspu Bałkańskiego ( na który dotarł aż z Indii ) na prawie całą Europę. Najchętniej zamieszkuje tereny zabudowane w pobliżu osad ludzkich, miejskie parki i zadrzewienia. Często można spotkać go w miejscach o dużym hałasie i ruchu np. perony kolejowe, ulice. Wczesną wiosną, gdy słońce zaczyna mocniej przygrzewać po okolicy rozlega się charakterystyczne gruchanie - znak, że sierpówki rozpoczęły lęgi. Gniazdo składające się z kilkunastu skrzyżowanych patyczków zakładają na gałęzi blisko pnia. Bardzo często gnieździ się także na parapetach, balkonach i wnękach domów mieszkalnych. Najczęściej w kwietniu samica składa dwa białe jaja, które wysiaduje tak nieustępliwie, że można ją często dotknąć ręką. Młode wykluwają się ślepe, pokryte delikatnym puchem, po około 15 dniach. Przez pierwszy okres, jak większość gołębi karmione są wydzieliną z wola rodziców tzw. ptasim mlekiem, potem rozmiękłym ziarnem i nasionami. Pod opieką rodziców pozostają około 20 dni w gnieździe i kilka dni poza nim. Mimo tego, że składają tylko dwa jaja liczebność ich wciąż wzrasta, gdyż w ciągu jednego sezonu wyprowadzają  2-3 lęgi. ( w krajach o cieplejszym klimacie nawet do sześciu ). Młode po usamodzielnieniu osiedlają się w nowym miejscu, zwiększając w ten sposób zasięg występowania gatunku. Sierpówki są przykładem  dzikiej przyrody wkraczającej w granice życia człowieka  - człowieka, który nie zawsze jest dla niej życzliwy.

                                                   Jerzy Koniuszy