Łabędź niemy (Cygnus olor)

                                  Łabędź niemy (Cygnus olor)

   Niektórzy nazywają go ptakiem królewskim i nie tylko z tego względu, że bywał hodowany na dworskich stawach, lecz z tego powodu, że bije od niego iście królewski majestat. Jako ptak typowo wodny, zamieszkujący jeziora i stawy, pływa po wodzie z dumnie wyciągniętą szyją i lekko uniesionymi skrzydłami, tak jakby chciał pokazać całemu światu w czyich żyłach płynie „błękitna krew”. Z pozoru jest statecznym monarchą, jednak w jednej chwili potrafi zamienić się w groźnego rycerza, który w obronie wybranki serca i granic swojego królestwa jest w stanie stoczyć bitwę na śmierć i życie. Jednak nawet w walce jest dżentelmenem. Najpierw ostrzega rywala napuszając pióra i cofając głowę daleko do tyłu, a potem szybko podpływa do niego z głośnym sykiem. Jeśli to go nie odstraszy w ruch idą skrzydła i dziób.
   Łabędzie łączą się w pary na całe życie i przez wiele lat towarzyszą sobie w dobrych i złych chwilach. Mimo tego, że znają się tak długi okres, gdy tylko nadejdzie wiosna i słońce zacznie mocniej przygrzewać, rozpoczynają niestrudzenie zabiegać o swoje względy. W tym czasie towarzyszą sobie na każdym kroku. Pływają blisko siebie jak para zakochanych nastolatków od czasu do czasu muskając i obejmując się szyjami. Pewnego dnia samica układa głowę na wodzie i zaprasza w ten sposób samca do zbliżenia. Potem, jakby zmęczona zalotami wybiera w trzcinach, na wysepce lub na brzegu spokojne miejsce i nie ruszając się z miejsca zbiera wkoło siebie trawy, gałązki lub trzciny. W ten sposób powstaje duży stos, na którym składa od 3-12 zielonkawoszarych jaj. Przez najbliższe 35 dni, gdy ona siedzi na jajach samiec zamienia się w strażnika i obrońcę, będąc w stanie zaatakować nawet człowieka. Po tym czasie na świat przychodzą młode łabędzie, które w porównaniu z ptakami dorosłymi wyglądają jak brzydkie kaczątka. Są praktycznie całkiem szare z ciemnym dziobem i takimi samymi łapami. Gniazdo opuszczają w niedługim czasie po wykluciu, gdy tylko troszeczkę podeschną. Po kilku godzinach pływają wraz  z rodzicami i pobierają pokarm w postaci roślin i różnych resztek pływających po wodzie. Wraz z rozwojem, który trwa parę lat, szary kolor ustępuje miejsca czystej bieli, która oznacza powolne wkraczanie w dorosłe życie.

   Z natury są ptakami wędrownymi, jednak coraz częściej pozostają u nas na zimę. W tym okresie można je spotkać w dużych miastach, nad stawami i rzekami, a także na wybrzeżu morskim, gdzie cieszą nasze oczy swoim wspaniałym wyglądem.